Chaos...

Man man man, wat een dag! Het begon allemaal zo goed...

We starten de dag fris en fruitig. Lekker ontbijten, douchen, Milo uitlaten en de spulletjes weer inpakken want vandaag is de dag dat de remmen het weer gaan doen! Althans dat is het plan. We hebben namelijk met de blonde Noorse schone monteur afgesproken dat we vandaag de remmen konden laten maken. Dus alles ingepakt en een paar kilometer rijden naar de garage. Het is alleen er leeg als we aan komen en het ziet er nogal dicht uit... Nee toch?! Erik probeert de deur te openen maar die blijkt nog op slot... Hmmm, dat valt tegen. Dan maar proberen te bellen. Erik probeert wel drie verschillende nummers een aantal keer te bellen maar op geen van de nummers wordt opgenomen. He verdorie (zegt ze hier netjes). En wat nu?!

We wachten een kwartiertje maar worden niet terug gebeld en wij willen toch echt verder op pad vandaag! We zitten hier immers al drie dagen 'vast' en dat was sowieso al niet de bedoeling. We besluiten terug naar Karlstad centrum te rijden. Hier zaten meer autozaken. Maar echt veel verder komen we niet helaas. De Renault garage heeft in het nieuwe jaar pas weer tijd en snapt onze situatie niet. Een aantal zaakjes waren open maar er was niemand die Engels sprak en ik geloof dat we wel een stuk of 8 zaken hebben gehad voor we bij de Meca kwamen en gelukkig hebben ze hier de remblokken op voorraad! Dus die nemen we mee en we rijden terug naar de Biltema om gereedschap te halen. Want weet je... Dan doen we het toch lekker allemaal zelf wel. Hoe dan ook komen we weg hier vandaag. Hoe mooi het hier ook mag zijn. We lopen de Biltema binnen en halen de nodige gereedschappen. Terug bij de camper krikken we de auto op, wieltje eraf, remklauw er af en de remblokken vervangen maar. Al met al was het binnen een half uurtje geregeld. Hoppa, gaan met die banaan. Weg uit Karlstad!

We zijn niet lang onderweg voor we zien dat Milo zijn pootje helemaal opgezwollen is. Nee toch, ook dat nog. Die arme schat. Wat zal hij een pijn hebben. Dus daar komt de volgende verplichting... Op naar de dierenarts! Gelukkig zit er eentje zo'n 30km verderop en nog op de route ook. Jessica belt nog even om te checken of ze wel open zijn want je weet maar nooit en gelukkig zijn ze dat. Ze spreken niet vloeiend Engels maar we komen er wel. Er is een afspraak gemaakt voor rond half drie en dat redden we prima volgens de tomtom. Eenmaal bij de dierenkliniek aangekomen zit de hele wachtruimte vol. Pffff... Als dat maar niks slechts voorspelt. We hebben al genoeg ellende achter de rug vandaag. Maar het valt gelukkig allemaal reuze mee. We vullen wat papieren in en niet heel veel wachten later worden we opgehaald door een vriendelijke assistente. De dierenarts komt er zo aan vertelt ze ons. En... wat blijkt. De dierenarts komt oorspronkelijk uit Nederland en spreekt dus onze taal wat het toch altijd net dat beetje makkelijker maakt. Ze onderzoekt Milo zijn pootje en ziet inderdaad dat hij ook wat mank loopt. Dat doet hij al langer maar het is nooit opgezwollen geweest. Ze besluit om een röntgenfoto te maken van zijn pootje en daarop is te zien dat hij lichte artritis heeft. Niet heel gek voor een hond van 12,5 jaar natuurlijk maar we willen wel dat ook Milo een leuke vakantie heeft en zeker geen pijn heeft. Dus hij krijgt een pijnstiller en een recept mee voor extra pijnstillers die we bij de lokale apotheek kunnen ophalen. Dankjewel dokter! Wij gaan weer op pad. Eerst naar de apotheek natuurlijk.

De apotheek is een kwartiertje rijden, we scoren de medicijnen en we hoppen snel de auto weer in. Verder richting Mora! Het is nog een beste rit naar Mora en we komen daar rond half zeven aan. Er is maar een camping en daar rijden we naar toe. Het blijkt een enorme camping met hotel en nog veel meer erbij. Het leuke is dat deze camping grenst aan het stadje. Leuk om even door heen te wandelen vanavond. Erik checkt ons bij aankomst in bij de receptie en we rijden naar het poortje. Moeten we weer uitstappen nu of doet het raampje het misschien weer net als de automaat die ene weer werkte... JA! Hij doet het!! Maar de vreugde is van korte duur als blijkt dat hij nu niet meer dicht wil. Dankjewel voor je goede idee Jessica... We rijden naar ons plekje en kijken daar verder naar het raam. Hopelijk kunnen we het nog fixen anders wordt het een koude nacht. Net als je denkt alles achter de rug te hebben.... Krijg je dit! Maar gelukkig na veel gevloek en gekunstel is het Erik ook dit keer gelukt om het zelf te fixen! 

Na het eten lopen we samen maar zonder Milo nog even naar het stadje. Kijken wat er allemaal is maar heel veel is het niet. Haast alles is dicht en er zijn haast geen barretjes of restaurants te vinden. Dat hadden we eigenlijk wel verwacht maar helaas. Dus na een rondje gewandeld te hebben lopen we terug naar de camper. We kijken gezellig wat tv en vallen al snel in slaap. 

Dat was me het dagje wel zeg. Hopelijk wordt het vanaf nu alleen maar beter en leuker.