Wat een dag...

Hei kjære lesere/ hallo lieve lezers,

Brrrr....dat was best een fris nachtje. Vannacht stonden we niet op een camping maar op een mooi plekje in de natuur. Hier kan en mag dat gewoon :-) . Het enige verwarmingsmiddel dat wij dan hebben is de gaskachel en we zijn er beide niet helemaal gerust op dat dit 100% veilig is. Dus voor het slapen hebben we deze uit gezet. Uiteraard werden we rond een uur of twee wakker en was het alweer aardig afgekoeld in de caravan. Opnieuw even de caravan warm gestookt en weer gaan slapen. Ondanks dat het best fris was hebben we een heerlijke nacht gehad. Rond zevenen werden we beide wakker en zijn we gaan ontbijten. Milo nog even eten en uitlaten en weer op pad. Dit keer hebben we niet veel kilometers voor de boeg, tenminste...als alles volgens plan gaat. We willen vanavond graag op een camping staan zodat we de afwas wat makkelijker kunnen doen en ook nog even onder de douche kunnen springen, wel zo lekker fris.

Eenmaal in de auto hebben we maar 120 kilometer voor de boeg, erg weinig vergeleken met de afgelopen dagen. Lekker vooruitzicht dus. Dat lang in de auto zitten begint namelijk wel een beetje vervelend te worden. Ook voor Milo is het niet zo leuk. Hij heeft dan wel de hele achterbank met persoonlijke airco tot zijn beschikking, maar toch. Buiten is het slechts 1.5 graden en het zonnetje schijnt weer. Wat een prachtig landschap hier. We zijn de bomengrens gepasseerd en dat maakt het niet minder saai. De enorme vlaktes, bergen en schattige huisjes zijn niet vervelend om naar te kijken. Ook komen we onderweg weer rendieren en elanden tegen, dit blijft bijzonder om te zien.

Na de 120 geplande kilometers te hebben afgelegd komen we dan aan bij de camping in Russenes. Uiteraard is deze niet open. Het ziet er niet eens uit als een camping! Wel hebben ze een bordje met receptie en boetiek. We stappen de auto uit en lopen die kant op, deur dicht...fijn is dat. Wordt het weer zo'n dag? He...een telefoonnummer op de deur, laten we die eens draaien. Na 5 minuten wachten wordt er nog steeds niet opgenomen. Lekker irritant. We besluiten om richting de Noordkaap te rijden en dan zien we wel waar we belanden. Gelukkig hebben we nog de hele dag de tijd!

De weg naar de Noordkaap is alles behalve saai. Er valt genoeg te zien langs de kant van de weg. Is het geen werkverkeer dan is het wel een rendier of een besneeuwde bergtop. Erg leuk allemaal. We komen ook een aantal tunnels tegen waaronder een aantal erg lange. De langste is geloof ik ongeveer 7 kilometers lang en gaat onder de Noorse Zee door. Nog maar 50 kilometertjes en dan zijn we bij de Noordkaap. Er zijn hier geen campings open en hotels zijn ook schaars, dus stoppen heeft geen nut. Wij hadden verwacht dat dat wel anders zou zijn. Dit is toch het moment om de Noordkaap te bezoeken?! Dus we rijden maar weer door en zien wel waar we uitkomen. Prachtig toch? Zo'n avontuur. Desnoods overnachten we nog een keer op een mooi plaatsje in de natuur.

Inmiddels zijn we al weer een stuk opgeschoten en zitten we enorm dichtbij de Noordkaap, nog 14 kilometer... Maar wat zo dichtbij leek, was in ene heel ver! De wegen werden steeds slechter en lagen vol met sneeuw en ijs, lekker glad dus. Gelukkig hebben we voor vertrek de winterbandjes onder de auto gezet. De eerste paar besneeuwde wegen gingen als een zonnetje maar op een gegeven moment kwamen we op een punt dat wel heel erg glad was. We waren bijna aan de top van de berg als we op een stuk ijs komen. Dit stuk is helaas echt te glad voor onze bandjes. Daar sta je dan te glibberen en glijen en omhoog kwamen we niet meer. Naar beneden was ook geen optie... Misschien toch maar de sneeuwkettingen pakken en omleggen dan? Maar wacht, er staat nog een auto achter ons met hierin twee boswachter of miltairen. Ze stappen beide uit en vragen Erik wat het probleem is. Ze stellen voor om hun karretje boven op een parkeerplaats te zetten en de caravan over te pakken zodat wij de auto zonder caravan naar boven kunnen rijden. Goed idee! De twee heren rijden weg en komen niet veel later terug zonder karretje. Ik vraag Erik nog of het wel handig is dat zij de caravan overpakken. Blijft die wel staan zo op zijn rem? Erik dacht precies hetzelfde en legt het probleem voor. We hebben toen samen besloten de auto naar boven te slepen met caravan en al. De twee heren vonden dit een prima voorstel en gingen aan de slag. Aanhaken en omhoog. YES! Dit werkt.  Niet veel later staan we op de parkeerplaats en bedanken we de heren. Ze vertellen ons nog dat we de rest van de weg kunnen vervolgen zonder kettingen maar dat de weg terug naar beneden wel met kettingen gereden moet worden. Anders zou het wel eens een heel erg spannend ritje kunnen worden...

We koppelen de caravan af en willen onze weg naar de Noordkaap. Erik ziet een auto aankomen en laat deze nog even voor gaan. Maar wacht, er rijdt nog iets achter. Is het een sneeuwscooter? Nee, het is...het is een motor!!! Wat een lefgozer zeg. Het blijkt een Rus op een Goldwing met gouden accenten. Vreselijke motor maar hij kwam wel naar boven. Hij glibberde af en toe van links naar rechts maar is zonder te vallen bij de Noordkaap aangekomen. Ook wij kwamen zonder enige problemen de besneeuwde berg op. Wat een opluchting.

Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen pakken we onze spulletjes en lopen we naar de bol. Wel tof zo om hier te zijn. Even een fotomomentje uiteraard en we gaan weer op pad. We hebben besloten om niet het musem te bezoeken en ook niet de film te gaan kijken. Het sneeuwt namelijk al weer een beetje en we moeten straks nog steeds met caravan de berg weer af. Snel terug naar de caravan dus. Na een paar minuutjes zijn we weer terug bij de caravan en leggen we de sneeuwkettingen om. Safety first! We haken de caravan aan en rijden voorzichtig naar beneden. Wanneer we weer op asfalt rijden stoppen we even en halen we de kettingen er weer af. Zo, dat hebben we ook weer gehad. Veilig beneden. Nu de overige besneeuwde wegen nog afrijden en terug door de tunnels naar Alta. Eens kijken of we de sneeuw voor kunnen blijven. Dit is wat je noemt een echt avontuur. Gewoon gaan en zien waar je uitkomt, met wat voor vervoersmiddel dan ook.

Na een tijdje te hebben gereden besluiten we dat het tijd is om te lunchen. We zoeken een mooi plekje uit en hebben heerlijk gegeten. Een lekkere uitsmijter met een prachtig uitzicht. Dat hebben we thuis niet hoor, dat uitzicht dan natuurlijk ;-)

Gezien we vandaag toch wel erg graag op een camping willen staan, want ja het douchen is daar zo fijn en ook de afwas is wat minder omslachtig, hebben we op de kaart gekeken wat er in de buurt van Alta open zou moeten zijn. Drie campings zouden er open moeten zijn. We bellen direct de camping die bovenaan staat en er wordt opgenomen. Zo...dat is al heel wat en ja hoor, ze hebben nog plek ook en we kunnen tot elf uur vanavond inchecken. Top. We pakken snel ons boeltje en gaan op pad richting de camping die nog zo'n 2.5uur rijden is.

Inmiddels is het kwart over vijf en begint het al weer te schemeren. Waarschijnlijk is het dan rond zessen weer pikkedonker. Dat is wel even wennen hoor. Het laatste stuk naar de camping rijden we dan ook door het donker. De temperatuur is inmiddels ook aardig gezakt en hangt nu rond de 1 graden. Dat wordt vast een koude nacht. Als het nu ook nog helder is dan kunnen we heel misschien het Noorderlicht vanavond ook nog zien. Dan kunnen we morgen weer direct naar huis hahaha. O nee, wacht. Er zijn nog veel meer mooie dingen die we willen zien. Nog maar even blijven dus.

Eenmaal op de camping aangekomen worden we vriendelijk geholpen bij de receptie. Ook krijgen we wat kronen terug omdat we teveel betaald hadden. Prima. We mogen zelf een plekje uitzoeken en kiezen uiteraard de plek naast de sauna. Kunnen we vanavond even lekker stoom afblazen. Jessica kookt wat lekkers en dit gaat er snel in. Wat hadden we een honger zeg. Ook Milo had zijn bakje snel leeg. We laten Milo uit en blijven naar de lucht staren. Zie jij a wat Erik? Ik niet, he verdorie. Het is wel enorm helder dus wellicht hebben we nog geluk. Terug bij de caravan hebben we nog geen mooie lichtshow gezien maar we blijven gewoon naar buiten staren tot we in slaap vallen. En...als we het vandaag missen, dan zien we het morgen of overmorgen misschien. We hebben er nu al ruim 3000km op zitten en zijn al over de helft van de reis. Voor de terugreis hebben we ruim twee weken de tijd dus alle kans om de mooie dingen te bekijken en ergens een extra nachtje te blijven staan.

I morgen/tot morgen!