Op naar het noorden...

Erik wordt rond 06.00 wakker en besluit dat het tijd is om een peukje gaan roken (idioot!). Ook neemt hij Milo mee om hem direct uit te laten. Jessica merkt wel iets maar besluit net te doen alsof ze nog heerlijk slaapt. Na enige tijd komt Erik terug met Milo en word ook Jessica wat wakkerder....wat een nacht! De hele nacht slecht geslapen omdat die verdomde boot zo lag te wiebelen in het water. Na het douchen besluiten we het ontbijtbuffet uit te proberen. Jammie! Wat een heerlijke dingetjes staan er klaar. Jammer dat de eetlust niet top is....

Na het ontbijt gaan we terug naar onze hut en pakken we de kaart er nog eens bij. Even kijken hoe de route ook alweer gepland staat en vervolgens mogen we alle spulletjes weer inpakken. Tien minuutjes voor aankomst horen we dat we naar het autodek mogen en dat doen we natuurlijk ook braaf.

Even over negenen rijden we de boot af richting Stockholm. We worden nog even tegengehouden bij de douane waar Milo zijn paspoort nog even snel gecontroleerd wordt op Rabiës. Jahoor alles klopt en we mogen onze weg vervolgen. We rijden via de E20 richting Stockholm en zien dat de TomTom geen GPS-ontvangst heeft. Fijn is dat....Gelukkig hebben we de kaart binnen handbereik. We stoppen nog even bij een tankstation om te kijken of we de TomTom nog werkend krijgen en dat is gelukkig het geval. Toch fijn zo'n TomTom als back-up voor de kaart :-)

Het eerst gemarkeerde punt op de kaart is Mariestad, dit is ongeveer 150km rijden vanaf Goteborg, en dus zeker niet onze laatste stop. We willen de eerste week namelijk zoveel mogelijk kilometers maken zodat we in Noorwegen de mooiste dingen kunnen bekijken. We zijn nog niet heel lang onderweg naar Mariestad als Erik weer eens begint te miepen over die rotspiegels en hoe makkelijk elektrische spiegels wel niet zouden zijn....pfffff heb ik dat! Erik, je krijgt ze niet hoelang je er ook over blijft zeuren. Punt!

Onderweg genieten we van het prachtige uitzicht. Zoveel bomen langs de wegen en al helemaal in herfstkleuren. Prachtig. Ook de muziek op de radio klinkt nog steeds geweldig. Lekkere muziek van deze tijd. Dat Zweedse gebrabbel er af en toe tussendoor is helemaal niet erg. Als je heel goed luistert lijkt het zelfs wel een beetje op de Nederlandse taal. Het valt wel op dat ze een hoog 'uh'-gehalte hebben. Lekker dat je met tekst en beeld hier al een hele hoop dingen begrijpt. Ik hoop dat dat in Noorwegen ook zo is.

Jessica merkt intussen op dat er rendieren op bepaalde bordjes langs de weg staan afgebeeld en zegt dit tegen Erik. Erik snapt totaal niet waar ze het over heeft en gaat er dan ook niet op in. 'Zijn het rendierboerderijen dan ofzo?' vraagt ze nog. Wederom geen reactie. Een paar uur verder kijkt ze eens goed naar de bordjes en ziet ze dat er een bed op staat.... blond zeker? Haha. Erik ligt uiteraard ook in een deuk. Wat een suffert.

Inmiddels rijden we net Laxa voorbij en stellen we ons volgende oriëntatiepunt in; Avesta. Dit is vanaf het huidige punt nog ongeveer 150km rijden. Best een stukje dus. Stiekem hopen we dat we Gavle vandaag nog bereiken maar waarschijnlijk zit dat er niet in. We komen ook het eerste waarschuwingsbord voor elanden tegen. Ik hoop toch niet dat er eentje voor de auto springt vandaag. Dan krijg ik hem waarschijnlijk op schoot...

Rond 14.15 uur zien we in ene een shovel rijden op de snelweg. Wat is dit nu weer? De shovel stopt en uit de auto die ervoor rijdt stapt een mannetje uit. Hij pakt iets uit zijn kofferbak en loopt de weg op. Alles achter deze auto's staat stil en kan geen kant op ivm een inhaalverbod. Fijn weer...Het mannetje voert een wegmeting oid uit en stapt weer in. Gelukkig maken ze plaats en kan de hele rits auto's er voorbij.

Zo'n drie uur later moet Erik blijkbaar enorm nodig plassen. Ik schiet in de lach en Erik wordt sjaggie....zeurpiet. Pas na 50km komen we een plekje tegen waar we even kunnen stoppen. Erik springt uit de auto en holt naar een boom. Opgelucht komt hij terug en we kunnen onze reis vervolgen. We hebben inmiddels een camping gevonden die nog open is. Navigatie ingesteld en we gaan snel weer op pad. Nog zo'n 150km te gaan voor we bij de camping zijn. Wat een rit. Ik ben het nu al zat.

Eenmaal bij de camping aangekomen ziet het er erg gesloten uit. Geen lampjes die branden en ook zit er niemand bij de receptie. Lekker is dat! Voor Jan met de korte achternaam naam die k*tcamping gereden. We zagen op de kaart dat er nog een camping in de buurt zat. Snel de navigatie opnieuw ingesteld en weer op pad. Na een kwartier komen we aan en we zijn blij te zien dat hier in ieder geval licht brandt. Maar helaas...ook hier is niemand aanwezig bij de receptie. Er hangt wel een telefoonnummer en die hebben we dan ook gedraaid. Tuurlijk, VOICEMAIL! Ook dat nog. En we hebben zo'n honger. Nogmaals het boek erbij gepakt en een camping gevonden die open zou moeten zijn. Erik besluit eerst even te bellen alvorens we weer voor niets rijden. Yes! Er wordt opgenomen en de vriendelijke dame spreekt een aardig woordje Engels. Dat klinkt goed. We kunnen nog tot 20.00 uur aanrijden en gaan meteen op pad. Het is weer ruim 100km rijden namelijk.

Rond half acht komen we aan en lopen direct naar de receptie. Alles wordt geregeld en we zetten de caravan op zijn plek. Snel de pootjes uit en Milo even eten geven. Die arme hond zit al bijna de hele dag opgesloten op de achterbank. Nadat Milo zijn eten op heeft gegeten laten we hem meteen uit. We lopen terug en gaan zelf nog maar even eten. Helaas is hier niks open en moeten we zelf koken, nou ja... opwarmen. Zo...dat smaakt. Nu maar even bijkomen van deze veel te lange pechdag!

Truste voor straks en tot later!